Ελληνικός, τούρκικος, αραβικός καφές

Για μένα ο ελληνικός καφές είναι μία από τις αγαπημένες μικρές απολαύσεις. Συνήθως είναι ο πρώτος καφές που πίνω το πρωί στο σπίτι, ενώ συχνά τον προτιμώ και όταν κάθομαι σε κάποια καφετέρια που θυμίζει λίγο προς το παραδοσιακότερο. Επίσης, για μένα δεν έχει εποχικότητα, τον προτιμώ και καλοκαίρι. Ίσως είναι το άρωμα που σε ξυπνάει, η ιεροτελεστία, δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Έτσι είναι οι ιεροτελεστίες, δεν έχουν πάντα νόημα.

Σε παλιότερο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, τούρκος καφετζής μου είχε πει ένα μικρό μυστικό. Όταν ο καφές στο μπρίκι πάει να φουσκώσει στο πλάι, το σηκώνουμε για μερικά δευτερόλεπτα και τον ξαναβάζουμε μετά. Αυτό επαναλαμβάνεται 3 φορές, σαν βάφτισμα. Πόση αξία έχει η κίνηση αυτή δεν ξέρω ή αν έχει σημασία να είναι 3 φορές, 4 ή 13. Το θέμα είναι ότι απολαμβάνω την διαδικασία και το καϊμάκι που δημιουργείται.

Όταν παραγγέλνουμε καφέ σε καφετέρια πάντα καλό είναι να ρωτάμε αν τον κάνουν σε μπρίκι ή στη μηχανή. Στη μηχανή επειδή δεν προλαβαίνει να δώσει τα αρώματά του, καταλήγει να είναι ένα νεροζούμι. Αποφύγετε. Ακόμη καλύτερη είναι η αίσθηση όταν τον σερβίρουν με το μπρίκι και να γεμίζει ο καθένας όσο και όποτε θέλει. Ο καλύτερος τρόπος παρασκευής είναι στη χόβολη, αφού η άμμος κατανέμει τη θερμότητα ομοιόμορφα. Εναλλακτικά στο μπρίκι αλλά σε χαμηλή θερμοκρασία. Δε θέλει βιασύνη, ειδικά ο ελληνικός καφές. Μεράκι θέλει και υπομονή. Δε χρειάζεται να βράσει, τότε καταστρέφεται το καϊμάκι, αρκεί ίσα-ίσα να φουσκώσει.

Ο αραβικός καφές (που είναι πιθανότατα η αυθεντική εκδοχή) έχει μέσα και κάρδαμο. Η διαφορά ελληνικού και τούρκικου είναι αμελητέα, περισσότερο το λέμε έτσι για εθνικιστικούς λόγους. Ψάχνοντας βρήκα ότι υπάρχει μια μικρή διαφορά στο καβούρντισμα και στο κόψιμο του καφέ, ο ελληνικός είναι πιο ψιλός. Παρεμπιπτόντως, για περισσότερο αυθεντική εμπειρία καλό είναι να προτιμάει κανείς φρεσκοκομμένο από καφεκοπτείο. Έχουν βελτιωθεί και οι συσκευασμένοι αλλά όχι τόσο. Ο ελληνικός διατηρείται καλύτερα στο ψυγείο όταν έχει ανοιχτεί, μέσα σε μεταλλικό ή γυάλινο βαζάκι.

Παλιότερα μέσα στον καφέ προσθέτανε κανέλα ή γαρύφαλο για γεύση. Έχω δοκιμάσει έτοιμο τέτοιο και ήταν αρκετά καλός, διαφορετικός. Επίσης, μου είπανε για μια πρέζα μαύρο πιπέρι λίγο πριν αρχίσει να φουσκώνει. Άλλες προσθήκες, πέρα από τη ζάχαρη, ήταν το αλεσμένο ρεβύθι που βάζανε παλιότερα, μάλλον χάριν οικονομίας όταν ο καφές ήταν ιδιαίτερος καφές.

Πώς θα τον πει κανείς δεν έχει τόση σημασία, όσο το πώς θα τον πιει τον καφέ του. Μην ξεχνάμε ότι είναι μια απόλαυση και οι απολαύσεις θέλουν πάντα το χρόνο και το μεράκι τους. Καλύτερη συνοδεία για τον καφέ ένα μικρό λουκούμι και ένα ποτήρι παγωμένο νερό.

ΥΓ Η ανάρτηση προέκυψε ως έμπνευση από σχετική συζήτηση που είχαμε στο twitter.